Sakrament namaszczenia chorych jest sakramentem, w którym w sposób niewidzialny przychodzi do chorego sam Jezus z łaską umocnienia. Pan Jezus w tym sakramencie umacnia człowieka, dając mu siłę do znoszenia cierpienia, a jeśli to służy dobru duchowemu chorego powrót do zdrowia.
Sakrament namaszczenia chorych może przyjąć każdy wierzący, którego zdrowie znajduje się w poważnym niebezpieczeństwie. Nie jest to zatem sakrament tylko dla konających!
Katechizm Kościoła Katolickiego wymienia następujące grupy osób, którym można udzielać sakramentu namaszczenia chorych:
– zagrożonym poważną chorobą lub w podeszłym wieku;
– oczekującym na operację, jeśli przyczyną operacji jest niebezpieczna choroba;
– poważnie chorym dzieciom, jeśli osiągnęły taki poziom umysłowy, że mają wiarę iż w tym sakramencie przychodzi Jezus;
– nieprzytomnym lub tym, którzy utracili używanie rozumu, a którzy, jak można przypuszczać, prosiliby o udzielenie tego sakramentu.
Do oceny ciężkości choroby wystarczy roztropny osąd. Osobom w podeszłym wieku, których siły opuszczają, można udzielić namaszczenia chorych również wtedy, gdy nie zagraża im niebezpieczna choroba. Sakrament namaszczenia chorych można przyjmować wielokrotnie, jeśli chory po przyjęciu namaszczenia wyzdrowiał i ponownie zachorował.
Kościół mówiąc o chorobie ma na myśli nie tylko osoby przeżywające poważną chorobę ciała, ale także poważną depresję. Dlatego można tego sakramentu udzielić osobom w ciężkiej depresji.
W naszej parafii sakrament namaszczenia chorych jest udzielany po telefonicznym umówieniu się z kapłanem. Jeśli jest on udzielany w mieszkaniu to wówczas na czas wizyty kapłana do chorego należy przygotować:
– stół nakryty białym obrusem;
– na stole umieścić: krzyż, jedną lub dwie świeczki;
– kropidło, naczynie z wodą święconą lub wodę do poświęcenia;
– szklankę letniej wody, jeśli chory ma problemy z przełykaniem;
– watę na talerzyku, aby kapłan po namaszczeniu oczyścił place z oleju.
